...MEHDI...

ههههه هیتلر

باشه حالا چرا صدام کردی؟

بله؟

باشه تا اینجاشم پا به پام اومدی عالیه

درکم نکرد شدش سرکه نمکی

دس بش بزنی میشی سرکه تو سگی

شب تا صب کار تا بوق سگ

به قول اخوندمون پول حلال

رو به جلال

خدا کرمتو شکر

شدیم رو به خراب

خونه خراب...

من حالم خرابه دلم گرفته

از پینه هایی که رو دستا نشصته

از روزگاری که رنگ سگدو گرفته

از سیگارایی که طعم دردا گرفته

من حالم گرفته...

خستم مثه سرباز از پست

مثه اعصاب از قرص

مثه کلان از دزد

ولی خداییش خستم

دوس داری یبار جای من باشی

شب بخوابی صب جای من پاشی

بگن این خونه ی امروزته ولی واسه فردا نیست

باید بارتو ببندی هری

به خاطرات بخندی بری

این پره زخمه پر درده فقط یه خطه شعر نیست

قصه من از اونجایی شروع شد

که توی بغز یه مرد

توی خستگیاش

توی تنهاییاش

با سیگار مرحم روی دردا میزاشت

از این لعنتی تو دستام سه کام میگیرم

فلسفه ی زندگی سه بار میمیرم

سه بار میگیرم توی دست یه خودکار

یه حس لجنی گه تو این مرداب

مرگ اول خدا که بندگی میکرد

غم و غصه که رو دل سنگینی میکرد

اینقد چوب لا چرخ این زندگی میکرد

مرگ دوم عشق و مردود کن

کام بگیر خاطراتو دود کن

ما ابگرمو برا با لیف کردیم

مت گنده گوزا رو تحریف کردیم

خایه داری تو مسترو تحریف کردیم

رد خط پنجه بکس روی دستمه

نامردی با نامرد ناز شصتمه

یه جنوب شهر با این بیت میلرزه

وقتی تکستا به هیکلت میرزه

توی پاکت مونده یه نخ سیگار

رفیق بکش فک نکن ته سیگار

فکر اونایی نباش که خنجر زدن

زیرتو خالی کردن پرچم زدن

بکش نکن انکارو اینکارو توجیه اینبارو

سختیه دیوارو تلخیه بیمارو

شدیم بیمار فراری از جامعه

سخته ولی گوش کن چی بت میگم

حرفایی که پشت و روت بت میگن

اخرش شدیم قاطی این اشتباه

اشتباه نکن این زندگی اشتباس

سرو تهشو جم کنی میرسی به اجتماع

اجتماس که توش میگه شرف بغز من میرزه

به اون مازراتی که ددی جونت واسه تولد گرفته

و توه نکبت باهاش میگردی و منم با پای پیاده

تف به این حکمت...

که یکی باس سکدو بزنه تا بوق سگ

تو اوج ذلت...

رقمی نیستیم و رقمی هم نبودیم

تو گردونه زندگی هدفی هم نبودیم

تهش میریم زیر خاک با یه دنیا تو غم

همه خوشی بدیا خوب میشن پر

شدیم یه مرد تنها لای غم ها

دود میشه سیگارا میره هوا

حفت واسه بعضیاس واسه خیلیاس

ماکه که تو این دنیا جفتی ندیدیم

همشو باختیم سر تا تهش...

مست شدیم از قانون دنیا هم رد شدیم

رسیدیم به چهار راه زندگی دنیا بهمون گفت بورو تو چهار روز زنده یی

گفت دود کن سیگارو بره هوا

دردای فردای شبت بره بالا

توی این اشکا بمون زیر پاهام

ذنیا خالی کرد خیلی خوب زیر پاهام

روزگار میگذشت ولی بد بود

ساعت واسه اون فقط عدد بود

تلخیه تکرارو عقربه گردون

اون خیره به ساعت با صورت گریون

توی اوج تنهایی یه مردی که

مثه حس تحمله دردی که

لای اشکاش...

زخماش...

غنهاش...

درداش...

حس نتفر بود واسه فرداش...

خدا خوابه به گمون اون مجبوره پاشه واسه یه روز لجنی بارم رو به راه شه

کت کهنه رو برداشت کفشارو پوشید یه نگا به ساعت رو صفحه گوشی

که دیر شد و باز کسری حقوق

و گم شد لای این خیابون شلوغ

زنده بود ولی روزی صد بار مرده بود...

شب بود یه گوشه نشست بی خیال دنیا در هارو بست هر چند تنها

پشت پا زد به رسم دنیا

زمین که خورد نخواست که پاشه

هیچ وقت نخواست مثله بغیه باشه

فک کرد به زندگی گندی که داشت

باش

مهم گفتن نیست مهم اینه ک میدونی

به خودتم شامل میشه :))