Amirali Hagh

از زشت ترین لحظاتی که توی ایواک تجربه کردم،

لحظاتی بود که لای منگنه مونده بودم و فقط مونده بودم و چاره ای جز تماشا نداشتم.

چه توی گرز، وقتی که تیممون عملا باخته بود و باید بی اختیار سطح گرفتن حریف رو تماشا میکردیم،

یا توی مستر90 وقتی امتیازات زیادی رو توی لیگ از دست میدادم و شانسم برای صعود به لیگ بعدی از بین میرفت. البته ملموس تر از اون وقتی بود که تو مراحل اول جام حذفی یا جام دوستانه حذف میشدم و باید به عنوان چشم تورنمنت رو تا فینال دنبال میکردم.

یه وقتایی آدم میخواد عقب نشینی کنه، اصلا باید عقب نشینی کنه؛ ولی خب شدنی نیست و باید پای بدبختیش وایسته. فقط نگاه کنه و نه میتونه خلاص شه نه میتونه چیزیو بهتر کنه. حتما تو زندگی های واقعیمون هم هرکدوم لحظات مشابه رو خیلی واقعی تر و شاید حتی تلخ تر تجربه کرده باشیم. حتما کردیم و خواهیم کرد.

فقط تجربه های مشابه و ساده شده هم نیست. مستر90 شاید بتونه درس های بزرگی به هر کدوممون بده. شاید.