Robben R2

سال 2008 بود که در یکی از خیابان‌ های فقیر نشین نیویورک در حال قدم زدن بودم. این عادت فصلی من بود، گاهی کمک‌ هایی به افراد نیازمند می کردم.
به ناگاه پسرک واکسی را در آن طرف خیابان دیدم، نزد او رفتم برای واکس زدن کفش ‌هایم. روی صندلی لم داده بودم و در حالی که سیگار می‌ کشیدم از پسرک پرسیدم درآمدت چطور است راضی هستی؟

پاسخ داد بد نیست؛ خدا را شکر کمی پس ‌انداز دارم در حدود 500 دلار که می ‌خواهم همه ‌اش را سهام بخرم تا بیشتر شود؛ این روزها همه دارند سهام میخرند .

لحظه ‌ای به فکر فرو رفتم؛ واکس کفش ‌هایم تقریباً تمام شده بود. ایستادم و یک اسکناس 100 دلاری به پسرک دادم. گفت آقا من این همه پول خرد ندارم. لبخندی زدم و گفتم بقیه ‌اش مال خودت؛ فقط قول بده که فعلاً سهام نخری.
و در حالی که نگاهش به رفتن من خشکیده بود از او دور شدم.

فردای آن روز تمام سهام ‌های خود را فروختم و ریزش سنگین سهام‌ ها از هفته بعد شروع شد و من بسیار خوشحال بودم که توانسته بودم علائم این ریزش را از زبان یک پسرک واکسی دریافت کنم.

قیمت ‌ها تحت تأثیر پول پسرک واکسی یعنی آخرین پول ‌هایی که ممکن است وارد بازار شود، بالا می ‌روند و نفس ‌های آخرش را می ‌کشد و یکی از نشانه ‌های انتهای یک روند صعودی همین است که مردم عادی به شدت اشتیاق دارند برای ورود به روند و احساس می ‌کنند از پول بیشتر جا مانده‌اند و رشدهای چشمگیری در آینده در انتظار آن‌ هاست.

کائنات همیشه نشانه هایی برای شما دارند !

" وارن بافت "