☜ ㋡ ᴳᴼᴰ ᴮᴼყ
عضو-
تعداد ارسال ها
500 -
تاریخ عضویت
-
آخرین بازدید
-
روز های برد
17
درباره ☜ ㋡ ᴳᴼᴰ ᴮᴼყ
-
درجه
عضو رسمی
- تاریخ تولد 01/14/1997
آخرین بازدید کنندگان نمایه
6,098 بازدید کننده نمایه
.thumb.jpg.40502a5c8fce12088fd8a11e1d27e7a2.jpg)
-
1_ چرا اینقدر رو مخی 2_ چرا عکس و اسم های مزخرف میزاری 3_ کنکور رو چیکار کردی 4_ از چه کسی از تالار خوشت میاد و بدت میاد 5_ رنگ مورد علافت 6_ بازیگر مورد علاقت 7_ بازیکن مورد علاقت 8_ چرا وارد صندنلی داغ شدی 9_ در چه ماهی بدنیا اومدی 10_ چرا اسمتو گذاشتن الناز 11_ چرا رنگ مشکی رو دوست داری مگه عاشقی 12_ چرا بعضی مطالبت چرتن 13_ چرا زیادی انلاینی مگه بیکاری 14_ فامیلیت چیه همینا رو جواب بده بعدشم صلوات بفرست
-
☜ ㋡ ᴳᴼᴰ ᴮᴼყ تصویر نمایه خود را تغییر داد
-
اگر فکر میکنید که چیزی برای شکرگزاری ندارید نبض‌تان را چک کنید
-
مردم کتاب رایگان نمی‌خوانند چون رایگان است کتاب پولی هم نمی‌خوانند چون گران است فقط حرف می‌زنند چون مفت است
-
پز نده
-
کلمه ها امروز صبح نمی توانند نفس بکشند، مثل مورچه های ریزی که وقتی بچه بودم می ریختمشان توی شیشه ی کوچکی تا ذله شوند، چون یکی شان گازم گرفته بود . ترس واز جهنم باعث شد تا این بازی را فراموش کنم، اگر چه این سال ها مدام تماشاگر جشن موش سوزی بوده ام. آخرین‌بار، هفته‌ی‌پیش‌تو اتاق‌یکی‌از همسایه‌ها، موش‌افتاده‌بود. یکی از زن ها جیغ‌می‌کشید و گوشه‌ئی را نشان‌می‌داد. ـ موش... موش! مردها و زن‌های همسایه می‌خندیدند. گاه‌از پنجره نگاه‌شان میکنم. هر روز تو این‌مجتمع سی‌و دو واحدی‌ماجرایی پیش‌می‌آید، اما ماجرای‌موش و موش‌سوزی‌سال‌هاست‌که‌ادامه‌دارد. روزنامه‌ی صبح را ورق‌می‌زنم. بیشتر خبرها درباره‌ی‌جنگ‌آمریکا و عراق‌است. در روزنامه‌همشهری‌مقاله‌ئی نوشته‌شده‌به‌نام " زیر پوست‌جنگ" مردی‌کنار خاک‌و خل‌اسکلتی را بیرون‌کشیده. سرش‌را گذاشته روی‌صورت‌اسکلت. این‌صفحه‌تنها صفحه‌ئی ست که‌جدا می کنمش. گاهی‌فکر می‌کنم‌کلمه‌ها ارزشی ندارند، تصویر کافی‌ست. تصویری‌که‌از واقعیت‌گرفته‌شده، بدون‌هیچ واسطه. روزنامه‌ها، اخبار ...تمام‌صفحات‌سیاه‌شده‌از جنگ عراق و آمریکا...جنازه‌ها با دست‌و پاهای‌قطع شده...تانک‌ها، سربازهای آمریکایی ... ـ 29 اوریل. شناعت. قربانیان‌از گورهای‌دست‌جمعی بیرون‌کشیده‌می‌شوند. گورستانی‌نزدیک‌زندان‌مخوف‌ابوغریب. حدودهزار نفر در این‌گورستان‌دفن‌شده‌اند که‌شماره‌های‌برگورشان‌تنها نشانی آن‌هاست. با تسخیر زندان‌دسترسی‌به‌پرونده‌ها... اجسادشان‌را... تا مراسم‌کفن‌و دفن... آن‌چه‌در اطراف ما می‌گذرد کلمه‌است؟ واقعیت‌است؟ واقعیت‌روی‌پوست‌و گوشت‌و استخوان‌و روح‌ما اثر می‌گذارد؟ روزنامه ها و دست نوشته هایم را جمع میکنم .... نوشتن‌حالا برای‌من‌دفع‌آشغال‌هایی‌ست‌که‌خورده‌ام... سمی‌ست‌که‌سرم‌را گرم‌می‌کند به‌مرگ، به‌ادامه‌ی‌مرگ، مرگی‌که‌تما می ندا رد . گاه تصویر هم‌مُرده‌است‌با وجود این‌که‌عین‌واقعیت‌را در لحظه‌ئی خاص‌به‌ثبت‌می‌رساند. تصویر نمی‌تواند بوی‌زهر اجساد را نشان‌بدهد ... تصویر و کلمه‌نمی‌توانند لحظاتی‌را که‌فقط‌ما، فقط ما تماشاگر بوده‌ایم‌به‌وضوح‌نشان‌بدهد. از بیرون‌سروصدا می‌آید. پرده‌را کنار می‌زنم. دورتر بچه‌ها دارند بازی‌می‌کنند. دو طرف‌طنابی‌را می‌کشند و جیغ‌می‌زنند. پائین پنجره‌زن‌ها و مردها دور هم‌جمع‌شده‌اند. یکی‌شان‌موش به‌تله افتاده‌ئی‌را آورده‌وسط‌جمعیت. موش در حال‌خوردن‌تکه‌پنیری‌به دام‌افتاده. چشم‌های‌ریزش‌دودو می‌زند. مردی‌ریزجثه‌جلو می‌آید. یکریز می‌خندد.با صدای بلند می‌گوید: " نفت‌خیلی‌خوب‌آتیشو روشن می‌کنه ! " صدای دست زدن جمعیت بالا می‌رود. مردی‌که‌پیرهن سرمه‌ئی‌پوشیده، شیشه‌نفت‌را روی‌موش‌سرازیر می‌کند. موش‌دست‌وپا می‌زند. از طعمه‌جدایش کرده‌اند. منگ‌ایستاده. انگار تصمیم می‌گیرد که‌بدود...یکی‌شان‌کبریت‌می‌زند. کبریت‌را می‌اندازد روی موش... حالا بچه‌ها بازی‌نمی‌کنند، ایستاده‌اند، بی‌آنکه‌جلو بیایند. موش شعله ور شده‌است . می‌دود. دست‌و پاهای‌کوچکش‌به‌سمت‌بالا چرخ می‌خورد. انگار که‌می‌خواهد چیزی‌را بگیرد و یا برقصد. تو دست‌و پاها ی جمعیت می‌چرخد، سیاه‌شده است . حالا دارد جمع‌می‌شود...ریز و مچاله شده. بچه‌ها بازی‌شان‌را ادامه‌می‌دهند. پشت‌لباس‌همدیگر را گرفته‌اند. با صدای‌بلند می‌خوانند: هووو...هووو...کیش...کیش ... یکی‌از زن‌ها می‌گوید: " چه‌قدر دست‌وپاهاش‌کوچولوِ! " صدای کف‌زدن‌زن‌ها و مردها می‌پیچد. چند مرد با دست‌های کوچک و ناخن‌های کوتاه دور موش می‌رقصند. می روم به محوطه. بوی گوشت سوخته پیچیده‌است ... بوی نفت‌و بوی‌گوشت... جمعیت‌هنوز دور تله‌موش‌ایستاده‌اند و بچه ها همین‌طور فریاد می‌زنند: هووو...هووو ...کیش... کیش . می ایستم کنار دیوار .آفتاب سرد پائیزی‌بی‌تفاوت می‌تابد روی دیوار و مورچه ها آرام‌آرام، پشت‌سرهم، از دیوار بالا می‌روند . کنار پایم، مورچه‌ی‌پردار سیاهی، سرش‌را می‌کوبد به دیوار... بال بال می زند و باز دوباره سرش را می کوبد به دیوار. یکی از همسایه ها تله موش را با پا به کناری می اندازد و می گوید : " مورچه وقتی می خواد بمیره ، بال در میاره ! " یکی شان می گوید : "نفت مورچه ها را خوب می سوزونه ! نسلوشونو از بین می بره . " این بار جمع شده اند که مورچه ها را بسوزانند . دور می شوم از جمعیت ... صدای بچه ها هنوز توی گوشم می پیچید، صدای جیغ و فریاد و صدای دویدن هایشان ...
-
ادم سحر خیز
-
کلمه ها امروز صبح نمی توانند نفس بکشند، مثل مورچه های ریزی که وقتی بچه بودم می ریختمشان توی شیشه ی کوچکی تا ذله شوند، چون یکی شان گازم گرفته بود . ترس واز جهنم باعث شد تا این بازی را فراموش کنم، اگر چه این سال ها مدام تماشاگر جشن موش سوزی بوده ام. آخرین‌بار، هفته‌ی‌پیش‌تو اتاق‌یکی‌از همسایه‌ها، موش‌افتاده‌بود. یکی از زن ها جیغ‌می‌کشید و گوشه‌ئی را نشان‌می‌داد. ـ موش... موش! مردها و زن‌های همسایه می‌خندیدند. گاه‌از پنجره نگاه‌شان میکنم. هر روز تو این‌مجتمع سی‌و دو واحدی‌ماجرایی پیش‌می‌آید، اما ماجرای‌موش و موش‌سوزی‌سال‌هاست‌که‌ادامه‌دارد. روزنامه‌ی صبح را ورق‌می‌زنم. بیشتر خبرها درباره‌ی‌جنگ‌آمریکا و عراق‌است. در روزنامه‌همشهری‌مقاله‌ئی نوشته‌شده‌به‌نام " زیر پوست‌جنگ" مردی‌کنار خاک‌و خل‌اسکلتی را بیرون‌کشیده. سرش‌را گذاشته روی‌صورت‌اسکلت. این‌صفحه‌تنها صفحه‌ئی ست که‌جدا می کنمش. گاهی‌فکر می‌کنم‌کلمه‌ها ارزشی ندارند، تصویر کافی‌ست. تصویری‌که‌از واقعیت‌گرفته‌شده، بدون‌هیچ واسطه. روزنامه‌ها، اخبار ...تمام‌صفحات‌سیاه‌شده‌از جنگ عراق و آمریکا...جنازه‌ها با دست‌و پاهای‌قطع شده...تانک‌ها، سربازهای آمریکایی ... ـ 29 اوریل. شناعت. قربانیان‌از گورهای‌دست‌جمعی بیرون‌کشیده‌می‌شوند. گورستانی‌نزدیک‌زندان‌مخوف‌ابوغریب. حدودهزار نفر در این‌گورستان‌دفن‌شده‌اند که‌شماره‌های‌برگورشان‌تنها نشانی آن‌هاست. با تسخیر زندان‌دسترسی‌به‌پرونده‌ها... اجسادشان‌را... تا مراسم‌کفن‌و دفن... آن‌چه‌در اطراف ما می‌گذرد کلمه‌است؟ واقعیت‌است؟ واقعیت‌روی‌پوست‌و گوشت‌و استخوان‌و روح‌ما اثر می‌گذارد؟ روزنامه ها و دست نوشته هایم را جمع میکنم .... نوشتن‌حالا برای‌من‌دفع‌آشغال‌هایی‌ست‌که‌خورده‌ام... سمی‌ست‌که‌سرم‌را گرم‌می‌کند به‌مرگ، به‌ادامه‌ی‌مرگ، مرگی‌که‌تما می ندا رد . گاه تصویر هم‌مُرده‌است‌با وجود این‌که‌عین‌واقعیت‌را در لحظه‌ئی خاص‌به‌ثبت‌می‌رساند. تصویر نمی‌تواند بوی‌زهر اجساد را نشان‌بدهد ... تصویر و کلمه‌نمی‌توانند لحظاتی‌را که‌فقط‌ما، فقط ما تماشاگر بوده‌ایم‌به‌وضوح‌نشان‌بدهد. از بیرون‌سروصدا می‌آید. پرده‌را کنار می‌زنم. دورتر بچه‌ها دارند بازی‌می‌کنند. دو طرف‌طنابی‌را می‌کشند و جیغ‌می‌زنند. پائین پنجره‌زن‌ها و مردها دور هم‌جمع‌شده‌اند. یکی‌شان‌موش به‌تله افتاده‌ئی‌را آورده‌وسط‌جمعیت. موش در حال‌خوردن‌تکه‌پنیری‌به دام‌افتاده. چشم‌های‌ریزش‌دودو می‌زند. مردی‌ریزجثه‌جلو می‌آید. یکریز می‌خندد.با صدای بلند می‌گوید: " نفت‌خیلی‌خوب‌آتیشو روشن می‌کنه ! " صدای دست زدن جمعیت بالا می‌رود. مردی‌که‌پیرهن سرمه‌ئی‌پوشیده، شیشه‌نفت‌را روی‌موش‌سرازیر می‌کند. موش‌دست‌وپا می‌زند. از طعمه‌جدایش کرده‌اند. منگ‌ایستاده. انگار تصمیم می‌گیرد که‌بدود...یکی‌شان‌کبریت‌می‌زند. کبریت‌را می‌اندازد روی موش... حالا بچه‌ها بازی‌نمی‌کنند، ایستاده‌اند، بی‌آنکه‌جلو بیایند. موش شعله ور شده‌است . می‌دود. دست‌و پاهای‌کوچکش‌به‌سمت‌بالا چرخ می‌خورد. انگار که‌می‌خواهد چیزی‌را بگیرد و یا برقصد. تو دست‌و پاها ی جمعیت می‌چرخد، سیاه‌شده است . حالا دارد جمع‌می‌شود...ریز و مچاله شده. بچه‌ها بازی‌شان‌را ادامه‌می‌دهند. پشت‌لباس‌همدیگر را گرفته‌اند. با صدای‌بلند می‌خوانند: هووو...هووو...کیش...کیش ... یکی‌از زن‌ها می‌گوید: " چه‌قدر دست‌وپاهاش‌کوچولوِ! " صدای کف‌زدن‌زن‌ها و مردها می‌پیچد. چند مرد با دست‌های کوچک و ناخن‌های کوتاه دور موش می‌رقصند. می روم به محوطه. بوی گوشت سوخته پیچیده‌است ... بوی نفت‌و بوی‌گوشت... جمعیت‌هنوز دور تله‌موش‌ایستاده‌اند و بچه ها همین‌طور فریاد می‌زنند: هووو...هووو ...کیش... کیش . می ایستم کنار دیوار .آفتاب سرد پائیزی‌بی‌تفاوت می‌تابد روی دیوار و مورچه ها آرام‌آرام، پشت‌سرهم، از دیوار بالا می‌روند . کنار پایم، مورچه‌ی‌پردار سیاهی، سرش‌را می‌کوبد به دیوار... بال بال می زند و باز دوباره سرش را می کوبد به دیوار. یکی از همسایه ها تله موش را با پا به کناری می اندازد و می گوید : " مورچه وقتی می خواد بمیره ، بال در میاره ! " یکی شان می گوید : "نفت مورچه ها را خوب می سوزونه ! نسلوشونو از بین می بره . " این بار جمع شده اند که مورچه ها را بسوزانند . دور می شوم از جمعیت ... صدای بچه ها هنوز توی گوشم می پیچید، صدای جیغ و فریاد و صدای دویدن هایشان ...
-
اظهارات جالب اولین قاضی زن کشتی ایران داور زن بین المللی کشتی گفت: نه تنها داخلی ها، بلکه خارجی ها هم از دیدن ما به عنوان داور کشتی تعجب کرده بودند. به گزارش "ورزش سه"، اخذ درجه بین المللی داوری کشتی توسط 4 زن ایرانی برای نخستین بار؛ اتفاق ویژه ای در تاریخ این رشته به حساب می آید. این داوران زن بعد از قضاوت در مسابقات قهرمانی نونهالان اروپا، اواخر هفته گذشته در کرج رقابت های نونهالان قهرمانی آسیا را در بخش پسران و در رشته های آزاد و فرنگی قضاوت کردند. روزنامه شهروند به همین بهانه با مریم ارم آبادی، یکی از همین داوران که سرپرستی داوری زنان را در فدراسیون کشتی برعهده دارد، گفت و گویی را انجام داده که در ادامه می خوانید. * از ورود شما به داوری کشتی شروع کنیم. شاید الان نام ما مطرح شده اما ورود من به داوری کشتی به امروز و دیروز مربوط نمی شود. استارت کار من از چند سال قبل با کشتی آلیش و سپس کراپلینگ بود. در یک سال اخیر به واسطه به وجود آمدن کشتی کلاسیک زنان توانستیم داوران بین المللی هم داشته باشیم. * از اتفاقات امیدوار کننده اخیر هم برایمان بگویید که در نهایت منجر به اخذ درجه بین المللی توسط ۴ داور زن ایرانی شد؟ اول از همه در داخل کشور کلاس های مختلف را گذراندیم که شاید بیش از ۱۰۰ نفر شرکت کننده داشت. در استاژ داوری کشتی کلاسیک قبول شدیم و سپس با زحماتی که آقای خادم کشیدند و برای اینکه نشان دهیم هیچ محدودیتی وجود ندارد، با برنامه ریزی فدراسیون توانستیم به مجارستان برویم و درجه داوری بین المللی را هم کسب کنیم. واقعا ما ۴ نفر هم در این مدت شاید بیش از حد توانمان زحمت کشیدیم. * وقتی به مجارستان رفتید، برای داوران خارجی دیدن شما جالب نبود؟ البته من که قبلا در مسابقات بین المللی گراپلینگ قضاوت کرده بودم؛ اما این اولین بار بود که در کشتی آزاد و فرنگی داور زن به خارج از ایران اعزام می شد. شاید خارجی ها فکرش را هم نمی کردند داوران زن ایرانی بتوانند کشتی قضاوت کنند. نگاهها همه سوالی بود که ما اصلا آنجا چه کار می کنیم. خدا را شکر با توجه به اینکه به زبان انگلیسی مسلط بودیم، توانستیم کلاس ها را با موفقیت در مجارستان پشت سر بگذاریم. آزمون عملی ما هم در رقابت های قهرمانی نونهالان اروپا بود که با عملکرد خوبمان باعث شدیم در خیلی از اوزان مسابقات نیمه نهایی و فینال را سوت بزنیم. به آقای امامی و خانم پناهی زاده که مسئولان ایرانی حاضر در مجارستان بودند، گفته بودند که عملکرد ما بیش از حد تصور بوده است. * و برای اولین بار قضاوت داوران زن در رقابت های پسران در داخل ایران؟ بله، ما منتظر شدیم که جواب آزمون های ما از سوی اتحادیه جهانی بیاید. خدا را شکر هر ۴ نفر ما با نمرات بالا قبول شدیم. بلافاصله در مسابقات قهرمانی نونهالان قهرمانی آسیا در کرج هم قضاوت کردیم. حضورمان در سالن باعث شد خیلی ها تعجب کنند. حتی داوران مرد هم فکر نمی کردند ما قاضی مسابقات باشیم. پالس های خیلی مثبتی گرفتیم و از این بابت خدا را شکر می کنم. * پس کسی نبود که از این اتفاق ناراحت باشد؟ البته که این دسته افراد هم هستند. این سومین باری بود که به سالن برگزاری مسابقات کشتی پسران می رفتم. دفعات قبلی هم رفتارها متفاوت بود و برخی مقابل ما قرار گرفتند و گفتند کشتی رشته ای مردانه است! در ایت مدت حرف های منفی هم زیاد شنیدیم؛ اگرچه برخی هم به ما دلگرمی دادند. مدیون هر ۲ قشر هم هستیم، چه آنهایی که مسخره و اذیت کردند و چه آنهایی که تشویقمان کردند. هر ۲ گروه باعث شدند محکم تر و مصمم تر از قبل عمل کنیم. ما نشان دادیم برای موفقیت در کشتی حتما لازم نیست یک کشتی گیر چغر باشی! * قرار است از این پس هم در مسابقات مردان از شما استفاده شود؟ ما در مسابقات قهرمانی اروپا به عنوان داور وسط هم قضاوت کردیم؛ اما در کرج فقط قاضی بودیم. صحبتی درباره قضاوت در رده های بالاتر در بخش مردان نشده؛ اما در کشتی کلاسیک که اولین مسابقه بین المللی آن در شهریورماه برگزار می شود، من حضور دارم. در واقع هدف اصلی عملکرد موفق داوران زن در کشتی کلاسیک زنان بوده که باعث شده دیگر حسرت کشتی گیر شدن بر دل دختران نماند. در مجموع خوشحالم که مورد توجه قرار گرفتیم چون این یک سکوی پرتاب برای کشتی زنان بود. همین حالا در صفحات مجازی خیلی ها به من پیام می دهند که چطور باید به داوری کشتی ورود کنند.
-
-
شهادت مرد هیزم شکنی که در کلانتری ازاو بازپرسی شده بود بله آقا من بودم که جسد را پیدا کردم. امروز صبح که طبق معمول برای بریدن اندازه مقرری چوب به جنگل می‌رفتم جسد مزبور را در بیشه‌ای که در گودی کوهستان قرار دارد پیدا کردم. جای دقیق آن؟ تقریباَ صدو پنجاه گز دورتر از جاده یاماشیتا. این بیشه‌ای از نی و خیزران است و از جاده به دور افتاده است. جسد آن مرد به پشت افتاده بود و لباس کیمونوی ابریشمی آبی رنگی بر تن داشت. عمامه چروک شده‌ای به رسم مردم کیوتو به سر بسته بود. یک ضربه شمشیر سینه‌اش را سوراخ کرده بود. ساقه‌های شکسته خیزران اطراف جسد همه خونی بود. نه دیگر از آن جسد خون نمی‌آمد، فکر میکنم که زخم خشک شده بود. خرمگسی خود را به آن زخم چسبانیده بود که متوجه آمدن من نشد. می‌پرسید که آیا شمشیر و یا چیز‌هایی ازاین قبیل در آنجا دیدم؟ نه آقا، هیچ چیز، فقط یک ریسمان پیدا کردم که کنار ریشه درخت آزاد افتاده بود. اما علاوه بر آن ریسمان شانه‌ای نیز پیدا کردم. همین‌ها و بس، ظاهراَ می‌بایستی که پیش از قتل نزاعی شده باشد زیرا علف‌ها و ساقه‌های خیزران اطراف همه شکسته و خورد شده بود. آیا اسبی در آن جا بود؟ نه آقا، مشکل است که آدم آنجا داخل شود. دیگر اسب جای خود را دارد. *** شهادت راهب بودایی مسافری که در کلانتری از او بازپرسی شده بود وقتش؟ نزدیک ظهر دیروز بود؟ آن مرد نگون‌بخت از سکی‌یاما به یاماشیتا می‌رفت. وی پیاده رهسپار بود و زنی اسب‌سوار به همراه داشت که حالا می‌فهمم زوجه‌اش بوده است. روسری آن زن فرو افتاده بود و چهره‌اش را مخفی کرده بود. آن‌چه من توانستم از او ببینم رنگ لباسش بود که بنفش کم‌رنگ بود. اسبش کرند و یال قشنگی داشت و قد آن خانم؟ تقریباَ یک گزو نیم بود. چون راهبی بودایی هستم توجه زیادی به مشخصات او نکردم. باری آن مرد با شمشیر و تیر و کمان مسلح بود و می‌توانم به یاد آورم که بیست عدد تیر در ترکش داشت. هیچ فکر نمی‌کردم که وی به چنین سرنوشتی دچار می‌شود. به راستی زندگانی انسان هم‌چون قطره‌ای شبنم که با شعاع نور محو شود فنا پذیر است. کلمات نمی‌تواند تاثراتم را شرح دهد. *** شهادت پاسبانی که در کلانتری از او بازپرسی شده بود مردی را که من بازداشت کرده‌ام؟ او راهزن بدنام و رسوایی به نام تاجومارواست. وقتی او را بازداشت کردم روی پل آواتاگوجی از اسب به زمین افتاده و می‌نالید. وقت آن؟-شب گذشته بود. از برای توضیح بیشتر خوب است عرض کنم که من روز گذشته خواسته بودم او را دست‌گیر کنم ولی متأسفانه موفق به فرار شد. کیمونوی ابریشمی آبی سیری پوشیده بود و شمشیر بزرگ و ساده‌ای به کمر بسته بود و همین‌طور که ملاحظه می‌فرمایید تیروکمانی نیز از جایی به دست آورده بود. می‌فرمایید که این تیر و کمان شبیه تیر و کمان مرد مقتول است؟ پس باید گفت که قاتل تاجومارو است. این کمان و نوار چرمی‌اش، این ترکش سیاه صیقل خورده، این هفده تیر با پر عقاب، فکر میکنم این‌ها تنها چیز‌هایی بود که آن مرد با خود داشت، بله آقا، اسب، ملاحظه می‌فرمایید اسب کرندی است که یال‌های قشنگی دارد. آن را کمی پایین‌تر از پل کنار جاده در حال چرا پیدا کردم. دهنه درازش نیز آویزان بود. راستی که از اسب به زمین افتادنش قدرت پروردگار بود. در میان حرامیانی که در اطراف کیوتو پرسه می‌زنند تاجومارو از همه بیشتر زن‌ها را اذیت کرده است. پاییز گذشته زنی که از زیارت معبد توریت به کوهستان باز می گشت و گویا برای دیدار اقوامش رفته بود با اتفاق دخترش کشته شد. گمان می‌رود که این کار را او کرده باشد و اگر این تبه‌کار آن مرد نگون‌بخت را به قتل رسانیده باشد نمی‌توان حدس زد که چه بلایی به سر زنش آورده است. خوب است که جناب‌عالی به این نکته هم توجه فرمایید. *** شهادت پیرزنی که در کلانتری از او بازپرسی شده بود بله آقا، آن جسد مردی است که با دخترم ازدواج کرده بود. او از اهالی کیوتو نیست. وی یک سامورایی و از اهالی کوکوفو در ایالت واکاسا است. نام او کانازاوا نیست و تاکی هیتو است. بیست‌وشش سال دارد. وی اخلاق ملایمی داشت. یقین دارم کاری که دیگران را به خشم اندازد نکرده است. دختر من اسمش هاساکو است و نوزده سال دارد، وی دختری سرزنده و بازی‌گوش است. ولی یقین دارم که جز تاکی‌هیتو مردی دیگررا نمی شناخت. او جثه‌ای کوچک و صورتی بیضی شکل و گندم گون دارد و در گوشه چشم چپش یک خال است. دیروز تاکی هیتو به اتفاق دخترم به سمت واکاسا حرکت کرد. چه بخت بدی. همه‌چیز باید به این سرنوشت شوم ختم شود. چه بلایی به سر دخترم آمده است؟ باید از دست دادن دامادم را بپذیرم ولی سرنوشت دخترم مرا رنج می دهد. برای خدا هرچه از دست‌تان می‌آید بکنید و او را پیدا کنید. من از آن راهزن که اسمش تاجومارو یا هر چه دیگر باشد نفرت دارم. نه تنها دامادم، بلکه دخترم... (سخنان آخرین او در بغض و اشک محو شد.) *** اعترافات تاجومارو آن مرد را من به قتل رساندم. ولی زن را نکشتم. به کجا رفته است؟ نمی‌دانم. آه یک دقیقه صبر کنید. شکنجه نمی‌تواند مرا به اعتراف چیزی که نمی‌دانم وادار کند. حالا که کار به این‌جا کشیده است چیزی را از شما پنهان نمی‌دارم. دیروز بعد از ظهر این دو نفر را دیدم. درست در همان وقت بادی وزید و حجاب زن را به کنار زد و من صورتش را به نگاهی دیدم. در همان لحظه نیز چهره‌اش از نظرم پنهان شد. شاید به همین سبب چون بت ساتاوا در نظرم جلوه کرد. تصمیم گرفتم او را به چنگ آورم حتی اگر با کشتن مردش باشد، چرا؟ برای من آدم کشی آن اهمیتی را که شما بدان می‌دهید ندارد، وقتی‌که زنی به چنگ افتاد، مردش در هر صورت باید کشته شود. برای قتل او از شمشیری که به کمر داشتم استفاده کردم. آیا تنها من هستم که آدم می‌کشم؟ شما هم مردم را با پول و قدرت‌تان می‌کشید. حتی گاهی آنان را به عنوان اینکه به خیر و صلاحشان است می‌کشید. درست است که خونی از آنها نمی‌ریزد و اگرچه سالم به نظر می‌آیند، ولی در هر حال آنها را کشته‌اید. مشکل بتوان گفت کدام یک از ما گناه‌کارتریم. (تبسم استهزاآمیزی بر لبش راه یافت.) ولی اگر می‌شد که زنی را بدون قتل مردش به دست آورد خیلی خوب بود. باری تصمیم گرفتم تا آن زن را به چنگ آورم. سخت کوشیدم تا مردش را نکشم، اما عملی کردن آن منظور در جاده یاماشیتا مشکل بود ولی بالاخره آنان را تطمیع کردم و با خود به کوهستان بردم. این کار بسیار آسان بود. رفیق راه‌شان شدم. به آنها گفتم که در آن کوهستان دفینه‌ای کهن سال وجود دارد و من آن دفینه را گشوده‌ام و از آن مقدار زیادی شمشیر و آینه به دست آورده‌ام. شمشیرها و آینه‌ها را در بیشه‌ای که در پشت کوهستان قرار دارد مخفی ساخته‌ام. حالا می‌خواهم آن اموال را به کسی که خواهان باشد بفروشم. می‌بینید که حرص چه چیز بدی است؟ آن مرد پیش از آن که خود بداند تحت تأثیر سخن‌هایم قرار گرفت و در مدتی کم‌تر از نیم‌ساعت به اتفاق من به کوهستان راندند. چون به بیشه رسیدیم به ایشان گفتم که گنجینه در داخل بیشه و درخاک مدفون است. خواهش کردم با من به درون بیشه بیاید و آن را ببیند. مرد مخالفتی نکرد، طمع کورش کرده بود. زن اظهار داشت که وی سوار بر اسب و در خارج به انتظار خواهد ماند. البته طبیعی بود که با دیدن آن بیشه انبوه چنین چیزی خواهد گفت. به راستی نقشه‌ام همان طورکه فکر می‌کردم عملی شد با آن مرد داخل بیشه شدم و زن را در خارج گذاشتم. این بیشه تا فاصله‌ای پر از خیزران بود و تقریباَ پنجاه گز آن طرف‌تر جای بازی بود که در آن درختان آزاد یافت می‌شد. برای اجرای نقشه‌ام جای مناسبی بود. همان‌طور که راهم را از میان خیزران‌ها باز می کردم دروغ قابل قبولی ساختم که گنجینه را در پای درختان آزاد دفن کرده‌ام. به شنیدن این حرف، او نیز راه خود را به طرف درختان آزاد که اینک دیده می‌شد باز کرد و پیش رفت. پس از اندکی از انبوه خیزران‌ها کاسته شد و ما به جایی رسیدیم که چند درخت آزاد در یک ردیف قرار داشت. چون بدان‌جا رسیدیم وی را ناگهان از پشت گرفتم. او مردی جنگ جو و شمشیربازی تعلیم یافته بود ولی من او را بدان گونه اغفال کردم و او دیگر نمی‌توانست کاری کند. با شتاب او را به تنه درختی بستم. ریسمان از کجا آوردم؟ خدا را شکر که دزد هستم و باید آن را همیشه با خود داشته باشم چون هر لحظه ممکن است از دیواری بالا روم، البته از سرو صدا انداختن او نیز کار آسانی بود؛ دهانش را با برگ خیزران پر کردم. چون از کار او فارغ شدم به نزد زن رفتم و از او خواهش کردم بیاید و شوهرش را ببیند. گفتم نمی‌دانم چرا ناگهانی حالش به هم خورده است. احتیاجی نیست بگویم که این حیله نیز به خوبی کارگر افتاد. زن در حالی‌که سربندش را به کنار زده و دستش را به من داده بود به دل بیشه آمد. به مجرد دیدن شوهر دشنه‌ی کوچکی بر کشید. هیچ زنی را بدان اندازه خشمگین ندیده‌ام. راستی اگر مواظب خود نمی‌بودم پهلویم را می‌شکافت. به عقب جهیدم ولی او پیوسته حمله می‌کرد. ممکن بود که مرا سخت زخمی کند و یا اصلاَ بکشد. ولی من تاجومارو هستم. دشنه کوچک او را با یک ضربه شمشیر از کفش بیرون کردم و به زمین انداختم. متهورترین زن‌ها بدون داشتن اسلحه بیچاره‌اند. بالاخره توانستم که کام دل را بدون کشتن شوهرش به دست آورم. بلی، بدون کشتن شوهرش. هیچ میل نداشتم که شوهرش را بکشم. می‌خواستم که از بیشه بگریزم و آن زن را که اشک می‌ریخت در آنجا بگذارم، ولی دیدم که دیوانه‌وار به بازویم آویخت و با کلماتی شکسته گفت که از میان او شوهرش یکی باید بمیرد، میگفت، مرگ از ننگی که میان دو مرد گریبان‌گیرش شده بهتر است. با جملات بریده افزود که وی همسر آن مردی خواهد شد که از مبارزه پیروز بیرون آید. آن‌وقت میل شدیدی برای کشتن آن مرد در من به وجود آمد. (هیجان تأثرانگیز) یقین دارم که با گفتن این سخنان از شما سفاک‌تر به نظر می‌آیم، ولی شما سیمای آن زن را ندیده‌اید، به خصوص دیدگان سوزان اورا درآن هنگام مشاهده نکرده‌اید. وقتی چشمان او را درچشمان خود دیدم میلی سراپایم را گرفت که ولو صاعقه‌ای به سرم فرود آید او را به زنی درآورم. می‌خواستم او را بگیرم... این آرزو سراپای وجودم را فرا گرفت. آن‌طور که شما فکر میکنید این تنها شهوت نبود؛ تا آن هنگام هیچ میلی جز شهوت نداشتم و به راستی می‌توانستم که او را به گوشه‌ای انداخته و به راه خود بروم. دیگر شمشیرم با این خون لکه‌دار نمی‌شد. ولی از آن لحظه که به چشم او در آن بیشه تاریک نگریستم، مصمم شدم که آنجا را بدون کشتن آن مرد ترک نگویم. اما نمی‌خواستم برای قتل او بی‌انصافی کرده باشم. و از او خواستم تا با من مبارزه کند. (ریسمانی را که پای درخت آزاد یافته‌اید همان ریسمانی است که من آنجا انداختم ) او از خشم می‌غرید، شمشیر سنگین خود را به دست گرفت و به سرعت خیال و بدون آن‌که سخنی بگوید به من حمله ور شد. احتیاجی نیست که نتیجه مبارزه را بگویم، ضربه بیست‌وسومی... خواهش میکنم این را به یاد داشته باشید. هنوز از این مطلب حیرانم. تا کنون کسی در زیر آسمان بیش از بیست ضربه با من نجنگیده است. (تبسم رضایت‌مندانه‌ای بر صورتش نقش بست). چون از پا درآمد به سوی زن دویدم و شمشیرم را که از خون رنگین شده بود پایین آوردم. ولی در کمال حیرت اورا نیافتم، او گریخته بود. به دنبال او در میان درختان آزاد گشتم. گوش دادم وی فقط صدای خرخر آن مرد که نزدیک به مرگ بود شنیده می‌شد. شاید آن‌وقت که ما مشغول مبارزه بودیم از بیشه خارج شده بود تا کمک بخواهد. با این فکر متوجه شدم که مسئله مرگ و زندگی در بین است. سپس شمشیر و تیر و کمان آن مرد را دزدیدم و به سمت جاده کوهستانی گریختم. اسب‌شان را در حال چرا دیدم. صحبت از حوادث بعدی جز اتلاف وقت چیزی نیست. ولی پیش از آن که وارد شهر شوم شمشیر را دور انداختم. این همه اعترافات من است، حالا که می‌دانم مرا حلق‌آویز میکنید خواهش میکنم آخرین حد مجازات را برایم قایل شوید. (حالت بی‌اعتنایی به خود گرفت.) *** اعترافات زنی که به معبد شی‌می‌زو آمده بود مردی که کیمونوی آبی پوشیده بود پس از آن که به زور کام دل از من گرفت به شوهرم که به درخت بسته بود نگریست و با تمسخر خندید. آه که شوهرم می‌بایستی چه‌قدر ناراحت شده باشد. هرچه با رنج بیشتر به خود می‌پیچید، ریسمان بدنش را بیشتر می‌برید. خود را فراموش کرده بودم و با فروتنی به سوی او دویدم. بهتر است بگویم که خواستم به سویش بدوم. چون راهزن در همان وقت به زمینم افکند، درست درآن لحظه برقی غیرقابل توصیف در دیدگان شوهرم به چشمم خورد. چیزی که به شرح نمی‌آید... نگاه او حتی حالا نیز مرا به لرزه می‌اندازد. نگاه آنی شوهرم در آن وقت که نمی توانست سخنی بگوید ازسراسر قلبش خبر داد. در برق چشم او نه خشم بود و نه اندوه. فقط نوری سرد و نگاهی پر از تنفر بود. آه که نگاه او بیشتر از ضربه راهزن به من اثر کرد. بدون آن بدانم فریادی کشیدم و بیهوش افتادم. چون زمانی گذشت و به خود آمدم متوجه شدم که مرد آبی پوش رفته است. شوهرم را دیدم که هنوز به ساقه درخت آزاد بسته است، با زحمت از روی ساقه‌های خیزران برخاستم و در چهره او نگریستم. حالت چشمان او مانند پیش بود. در پس تحقیر سردی که از نگاه او می‌بارید تنفر نهفته بود، آه، ننگ، اندوه، خشم... نمی‌دانم چگونه شرح‌حال دل را بگویم. پا شدم و به سوی شوهر رفتم. گفتم:«تاکی هیتو حالا که سرنوشت به این صورت درآمده است نمی‌توانم با تو زندگی کنم. مصمم شده‌ام بمیرم... ولی تو نیز باید بمیری... تو شاهد ننگ من بوده‌ای. نمی‌توانم تو را زنده بگذارم.» او هنوز با تحقیر و تنفر به من می‌نگریست. در حالی که دلم از سینه به در می‌شد به دنبال شمشیرش گشتم. ولی مثل اینکه شمشیرش را مرد راهزن برده بود... تیروکمانش هم نبود. ولی خوش‌بختانه، دشنه‌ی کوچکم را که به زمین افتاده بود یافتم. آن را بالا بردم و بار دیگر گفتم:«اینک جانت را به من ده، من به دنبال تو روانم.» به شنیدن این سخنان لبان را به سختی به جنبش درآورد ولی چون دهانش پر از برگ خیزران بود صدایش به گوشم نرسید. ولی من با نگاهی سخنان او را فهمیدم. در حالی‌که از من نفرت داشت دیدگانش به فریاد میگفت «بکش» نمی‌دانم هشیار بودم و یا مدهوش. دشنه را از روی کیمونوی بنفش او در سینه‌اش فرو بردم. می‌بایستی که بار دیگر بیهوش افتاده باشم. چون وقتی چشم گشودم، دم واپسین را کشیده بود؛ ولی هنوز در بند بود. دسته نوری از میان برگ‌های درخت‌های آزاد و ساقه‌های خیزران بر چهره پریده رنگش تابیده بود. نفسم بند آمده بود، وقتی بند از بدن بی‌جان او جدا می‌کردم... و چه به سرم آمد تاب گفتن ندارم. به هر حال یارای مردن نداشتم. دشنه‌ی کوچک را به سینه فروبردم، خود را در دریاچه کنار کوهستان انداختم و کوشیدم به وسیله‌ای خود را تباه سازم، ولی توانایی پایان دادن به زندگی را نداشتم و اینک در ننگ زنده مانده‌ام. (تبسم حزن‌انگیزی صورتش را فراگرفت )... آن‌قدر بی‌ارزش شده‌ام که حتی کوان تون‌های نازک دل نیز مرا از خود رانده‌اند. شوهرم را کشته‌ام، ناموسم را یک راهزن به باد داده است. چه کار کنم؟ من... من... (گریه به تدریج شدید شد.) *** داستان مرد مقتول که روحش به وسیله‌ی واسطه‌ای سخن می‌گوید مرد راهزن پس از آن که از زن من کام دل گرفت نزدیک به او نشست و سخنان تسلیت‌آمیز گفت. معلوم بود که نمی‌توانستم کلمه‌ای ادا کنم. سراسر بدنم به درخت بسته بود. اما چند بار به او نگریستم و کوشیدم تا به او بگویم «این دزد را باور مکن» می‌خواستم مقصود خود را به او بفهمانم. ولی زن من غمگین روی خیزران‌ها نشسته بود و به زانوها‌یش می‌نگریست و از تمام ظواهر چنین بر می‌آمد که به مرد گوش می‌دهد. از حسادت رنج می‌بردم، و مرد راهزن به سخنان زیرکانه خود ادامه می‌داد و از نکته‌ای به نکته‌ی دیگر می‌رفت؛ تا بالاخره پیشنهاد جسورانه و بی‌شرمانه‌اش را بر زبان آورد و گفت:«حال که عفت تو لکه‌دار شده است با شوهرت سازشی نخواهی داشت. آیا می‌خواهی همسر من شوی؟ بدان که علت اصلی خشونت رفتارم با تو فقط عشق بوده است.» او صحبت می‌کرد و زن من مجذوب به او گوش می‌داد، بعد سرش را بلند کرد، هیچ‌گاه او را به آن زیبایی ندیده بودم. حیف که به درخت بسته شده بودم. زن زیبای من در پاسخ چه گفت؟ من در فضا گم شده‌ام ولی همیشه یاد پاسخ او مرا از خشم و حسادت می‌لرزاند. واقعاَ او گفت:«پس به هر جا می‌روی مرا با خود ببر.» این پایان گناهش نیست؛ اگر همه این بود چنین عذاب نمی‌کشیدم. آن‌وقت که از بیشه بیرون می‌رفت دست در دست آن مرد راهزن انداخته بود؛ انگار که خواب باشد، بعد ناگهان با رنگ پریده برگشت و به من اشاره کرد و گفت:«او را بکش، او را بکش، نمی‌توانم تا او زنده است با تو ازدواج کنم.» چنان می‌نمود که دیوانه شده است. چندین بار فریاد زد:«او را بکش، اورا بکش.» اکنون نیز آن سخنان تهدیدم می‌کند تا با سر در ژرفنای دره‌های تاریکی فرو افتم، آیا چنین سخنان نفرت‌انگیزی را کسی بر زبان آورده است؟ هیچ‌گاه چنین سخنان لعنتی به گوش کسی رسیده است؟ ولو یک‌بار؟ (صدای ضجه و تحقیر). با شنیدن این کلمات رنگ ازصورت مرد راهزن پرید. زن من به فریاد میگفت:«او را بکش.» و خود را به بازوان او آویخت. مرد راهزن نگاهی سخت به او کرد و بی آن‌که چیزی در پذیرش و یا رد خواهش او بگوید... هنوز فرصت شنیدن سخنان مرد راهزن را نداشتم که زن را در میان خیزران‌ها به طرفی افکند (باز فریادی از تحقیر به گوش رسید). و به آرامی در حالی‌که دستان را به هم گره زده بود به من نگاه کرد و گفت:« با او چه خواهی کرد؟ می‌خواهی زنده بماند یا بمیرد؟ تو فقط بایستی سر تکان بدهی، آیا او را بکشم؟» برای همین سخن‌ها هم باشد تباه‌کاری‌هایش را می‌بخشم. آن‌گاه که من در حال تردید بودم، زنم فریادی کشید و به سوی بیشه فرار کرد. مرد راهزن به دنبالش دوید ولی نتوانست حتی آستین او را بگیرد. او پس از فرار زنم نزد من آمد و شمشیر و تیروکمانم را برداشت و یکی از بندهایم را برید. من نجوای او را به یاد دارم که میگفت:«سرنوشت من بعد از این است» و سپس از بیشه خارج شد. سپس همه چیز در سکوت فرو رفت. نه، شنیدم که کسی گریه می‌کند. بندهای خود را باز کردم و وقتی با دقت گوش کردم دیدم که آوای گریه‌ی خودم است. (سکوت ممتد) بدن فرسوده‌ی خود را از روی ریشه درخت‌ها بلند کردم. دشنه‌ی کوچک زنم که به زمین افتاده بود درمقابل من قرار داشت. آن را بالا بردم و در سینه فرو کردم. موج خون تا دهانم رسید. ولی دردی احساس نکردم. آن‌گاه که سینه‌ام را سردی فرا گرفت همه چیز چون ساکنان گورستان خاموش شد. چه سکوت ژرفی. حتی صدایی از پرنده‌های در پرواز هم به گوش نمی‌رسید. فقط چند شعاع نور بالای درخت‌های آزاد افتاده بود. این نور به تدریج از روشنی افتاد و درخت‌های آزاد از نظر محو شد. در آنجا افتاده بودم و سکوت عمیقی احاطه‌ام کرده بود. پس از آن کسی به کنارم خزید. کوشیدم تا او را ببینم. ولی تاریکی اطراف من انبوه‌تر شده بود. کسی، کسی، با دستان نامریی خود دشنه را آهسته از سینه‌ام بیرون کشید. بار دیگر خون به سوی دهانم جریان یافت و برای همیشه در تاریکی فضا فرو رفتم.
-
کشتی گیران هم روی بیلبورد می‌روند شهردار تهران گلایه کشتی گیران بابت قرار نگرفتن روی بیلبوردهای شهری را به جا دانست. به گزارش ورزش سه، چندی پیش بود که فدراسیون کشتی در نامه ای به شهردار تهران به موضوع قرار نگرفتن کشتی گیران در بیلبوردهای شهری اعتراض کرد. این اتفاق بعد از موضوع اهدای چند بیلبورد به فیلم سریک و جنجال های بعد از آن رخ داد. همچنین در طول برگزاری جام جهانی شاهد نصب بیلبوردهای پرتعداد در سطح شهر برای حمایت از شاگردان کی روش بودیم. حالا بعد از گذشت چند هفته شهردار تهران به نامه جمعی از کشتی گیران و مربیان در مورد قرار نگرفتن تصاویر قهرمانی تیم های ملی کشتی آزاد و فرنگی نوجوانان در رقابت های جهانی در بیلبوردهای سطح شهر پاسخ داد. محمدعلی افشانی در نامه ای به معاون امور اجتماعی و فرهنگی شهرداری تهران، گلایه جمعی از کشتی گیران و مربیان تیم های ملی در مورد عدم استفاده از تصاویر تیم های ملی کشتی آزاد و فرنگی نوجوانان که در رقابت های جهانی کرواسی برای نخستین بار به صورت همزمان به عنوان قهرمانی رسیدند، را به جا دانست. بر این اساس افشانی از شجاع پوریان معاون اجتماعی و فرهنگی شهرداری خواسته است تا ضرغامی مدیرعامل سازمان زیباسازی شهرداری تهران در فرصت مقتضی نسبت به جبران این موضوع اقدام کند.
-
-
-
واکنش رییس فدراسیون بسکتبال به ناکامی جوانان رییس فدراسیون بسکتبال گفت: تیم ملی را برای فینالیست شدن در بازی های آسیایی آماده کردیم و امیدواریم که به هدف خود برسیم. به گزارش "ورزش سه"، تیم بسکتبال جوانان ایران که در دوره قبلی به عنوان قهرمانی آسیا رسیده بود، امروز با شکست برابر نیوزلند از صعود به جمع ۴ تیم برتر و کسب سهمیه جام جهانی بازماند تا شوک بدی به این رشته وارد شود. با این حال رییس فدراسیون بسکتبال معتقد است در ماههای اخیر همه امکانات و تدارکات لازم برای این تیم فراهم شده و اضافه تیم های نیوزلند و استرالیا به مسابقات آسیایی دلیل ناکامی ایران بوده است. به همین بهانه با رامین احمدی طباطبایی همکلام شدیم. در ادامه مشروح صحبت های رییس فدارسیون بسکتبال در گفت و گو با خبرنگار "ورزش سه" را می خوانید. همه نیازهای کادرفنی را برآورده کردیم تیمی که به مسابقات قهرمانی جوانان آسیا رفت، تیم خیلی خوبی بود. اردوهای این تیم به موقع انجام شد و در ۶ ماهی که من در فدراسیون هستم، سعی کردم همه تدارکات لازم برای این تیم فراهم شود. در واقع طبق نیازهایی که کادرفنی داشت، ما برنامه های این تیم را پیش بردیم. البته در فاصله چند روز مانده تا بازی ها ۲ بازیکن اصلی تیم آسیب دیدند و مسابقات را از دست دادند که یکی از دلایل افت تیم جوانان همین اتفاق بود. سطح استرالیا و نیوزلند بالاتر از آسیاست حتما می دانید که مدتی است تیم های قدرتمند استرالیا و نیوزلند به جمع تیم های آسیایی ملحق شدند و این کار را برای ما سخت کرده است. متاسفانه ما در یک سال اخیر چند باری در مسابقات مختلف با این تیم ها برخورد کردیم و به مشکل خوردیم. این بار هم نیوزلند کار را برای ما سخت کرد و تیم بهتری از ایران نشان داد. به نظرم این ۲ تیم فاصله زیادی با بسکتبال آسیا دارند. شاید این فرصت خوبی برای تیم های آسیایی باشد تا خودشان را به سطح بالاتری برسانند؛ اما چنین تبعاتی هم برای ما دارد که در چنین مواقعی شکست می خوریم. این باخت چیزی از ارزش های تیم کم نمی کند! بازیکنان ایران در مسابقات قبلی به ویژه برابر ژاپن خوب نشان دادند. امروز هم عملکرد بدی نداشتند و شاید می توانستند پیروز بازی هم باشند. به هر حال این باخت چیزی از ارزش های تیم جوانان ایران کمک نمی کند. این تیم آینده دار است و از این پس باید بیشتر مواظب آنها باشیم تا بتوانند در مسیر درستی قرار بگیرند. به هر حال این بازیکنان باید در آینده برای تیم ملی بزرگسالان هم به میدان بروند. دوره قبلی هم در گروهمان چهارم شدیم ما باید در بخش پایه بسکتبال تغییرات اساسی انجام دهیم. منظورم تغییر در بحث نیروی انسانی نیست، بلکه باید ساختار تغییر پیدا کند. آن وقت است که وقتی با تیم های قوی تر از خودمان روبرو می شویم، به مشکل نمی خوریم. در واقع این تیم ها در رده پایه باید پخته تر شوند و بعد به مسابقات بروند. البته در دوره قبل در گروه ٦ تیمى با ٣ باخت چهارم شدیم و در مرحله حذفی چند پیروزی به دست آورد و قهرمان شد. به هر حال در این رده سنی نوسان زیاد وجود دارد و ما باید آن را کم کنیم. تیم ملی آماده فینالیست شدن در جاکارتا است بازی های آسیایی جاکارتا در پیش است و تیم ملی بزرگسالان آخرین روزهای تمرین خود را در تهران سپری می کند. ما در چند ماه اخیر بهترین برنامه های تدارکاتی را طبق خواسته کادرفنی برای این تیم فراهم کردیم. به هر حال این تیم را برای فینالیست شدن آماده کردیم و امیدواریم که به این هدف خود برسیم. صمد و حامد مشکلی با فدراسیون و کادرفنی ندارند صمد نیکخواه بهرامی در اردوی چین حضور نداشت که قبلا از کادرفنی اجازه گرفته بود. البته قرار بود در اردوی دوم چین باشد که مشکلی برایش پیش آمد و نتوانست برود. من دیروز سر تمرین بودم و شرایط بازیکنان را دیدم. فدراسیون نه با صمد، نه با حامد و نه با هیچ بازیکنی مشکل ندارد. نیکخواه بهرامی کاپیتان تیم ملی است و از او در کنار حامد حدادی انتظار زیادی داریم تا با بزرگی کردن به سایر بازیکنان هم کمک کنند.
-